en nihayetinde bana

_{3 dakika... 2 kelime.. 1 aşk.}


yaradır benim dilim, bilirim. en acısı kendi kendine söylediği boşlukta yüzen yüzlerinden herhangi birine haykırdıklarıdır.

kimse yok şimdi; selam verecek, sabah edecek... kimse yok şimdi, ellerimden tutacak. alışkanlığımdandır bu yalanlar,bilirim, dilim yarasıdır bedenimin; gerçekleri söylerken bile yalanmış hissi veren. ama gönlüm ağrısıdır çektiğimin. omzuma düşen boynumu kaldıramayışım-kaldırmak istemeyişim- bundan öte değildir.

büyümek yalanlar içerisinde, alışmak oyunlara, aldatışlara, aldatılmalara, kabul etmelere,.. sonra isyan etmek bütün ola gelenlere, hiçe saymak, yıkmak, olmamış kılmak her birini. alışkanlıktır bedenime yalnızlık, boynumun omzuma düşen yanının mirasıdır yaşlarım.

tutum haline getirmek oyunları, aldanışları, kadınları, sevgileri... bütün oyunların kurallarını yıkmak sonra, sevmemek karşındakini. istememek. hissetmemek hiçbir hissi her kimseye. yalnızlığıdır oyunlar zihnimin. beynimin bedenime ettiği işkencedir içinde çıkamadığı paranoyak kurgular.

ama neden sonra bir kadın... o kadın... ömrümün ilahı, çıka gelir. oyunlar biter, sergi sefil bir kaldırım aşkı cana varır kendinden. sanki en doğrusu ölmekmişçesine onun uğruna... sanki dünyayı doğurmak gibi elinde hiç almaya cesaret edemediğin güller yerine papatyalar taşımak.

ama neden sonra beceremez zihnim gerçek olmayı, beceremez oyunsuz yaşamayı. ızdırabıdır dilim lanetlerimin. bilirim, dilimdir özrü namussuz bedenimin... engelidir.

ağır gelir gerçeklerin, gerçek oluşun, sıradanlaşışın, boynunu yüklenebilecek olan bir omuzun olması yanıbaşında. ağır gelir, korkarsın birgün yalan söylemekten. hep kaçarsın, susarsın alışageldiğin yalanları olmadık yerde savurmaktan. sonra uzaklık gelir, acır can, acır beden. bilirsin, dilindedir senin lanetin. bilirsin, yarasıdır o dil bu sevgi muhtacı  bedeninin. sonra zihin başlar koşmaya, paranoya o uzaklıkta canına, ruhuna, sorularına 'dost' olagelir.

zamanın, evet zamanın,- zaman senin sevgili yarin, eşin, yüreğin-, eşiğinde yaşatabilmek uğruna gerçekliğini, oyunsuzluğunu, dil yarası bir oyunla bitirirsin güvenini, yitirirsin inancını. verdiğin sözlere yalan dersin, umursamaz bir oyun takınırsın. rededersin, terkedersin, görüşmezsin, duymazsın.
ve sen en adisi, bu yılların ustalaştırdığı oyuncusu, inandırırsın bütün gerçek sanılanların bir zaman gelgiti olduğuna, bozdurursun bedenini gözlerinde. artık onun her bakışından okunur hale gelir sana olan inançsızlığı, güvensizliği... doğrusu budur dersin, budur. alkışlar, senin yüce fahişeliğinedir.

yalnızlığına çekilirsin, hayatındaki diğer kadınlara yönelirsin, bir başkasını arzu etmeye çalışırsın. ama unutursun sen o gerçeği, kendini hiçbir zaman o oynadığın yaşamlara inandıramazsın. diyorum ya yarasıdır dil bu lanet fahişenin. sevmedim dersin, özlemedim. unuttum dersin tüm sözleri, yalandı dersin. yalnızlığına çekildiğini sandığın anda aslında her gece kendini hınçla becertirsin düşüncelerine. diline. kendi kendine.

tutarsın sözlerini, içinde, fısıldayamazken bile kendine, sıyırdığın son noktada yazarsın işte böyle. anlatmaya çalışırsın okuyacak olan herkese boktan, adi yalancı, oyunbaz bir fahişe olduğunu. ama bilirsin rahatsındır, bildiğinden bu saatten sonra sana kimsenin güvenmeyeceğini, inanmayacağını.

sonra bir şarkı, kırık ezgisine hayran olduğun sanki bir tek senin dilinde yazılan o şarkı çıkar karşına. dayanamaz küsersin bedenine. lütfen ilaçlarımı daha erken verin artık.

hem yaşatmaya değermi ki kendi inançlarını, gerçeliklerini iki satırda silmiş bu canı. sikin gitsin. siktirin gitsin.



gün gelse varsam kapına habersiz
uykuda olsan, yüzün gözün mahmur
gücüm olsa baksam gözlerine nedensiz
uykuya dalsan, umursamasan
gece olsa ayrılsam kapından habersiz
unutsan, bir daha beni hiç hatırlamasan
gün gelse sevgili odamda yalnız bulunsam habersiz
ama bulunmasa leşim
güneş doğsa, sen gene de uyusan
duymasan öldüğümü
yok olsam habersiz
hissetmesen hiç. değersiz.



<sub>hep... tüm.. tek.